Wat voetbal me leerde
over de verschillen tussen mensen

Na 15 jaar stop ik als voetbaltrainer. Een nieuw hoofdstuk wacht.
Begonnen bij de senioren, geëindigd bij mijn kinderen in de jeugd.

Ik ga het missen. Vooral het creëren van een echt team. Daar zit voor mij de magie.

Iemand vroeg me deze week: “Wat is het mooiste compliment dat je als trainer kreeg?”
Daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Dat was van ouders die zeiden: “Jij ziet de kinderen echt.”
Dat raakt me. Want dat is waar ik in geloof.

Verschillende achtergronden. Andere kwaliteiten. Ieder een verhaal.

De strijder die altijd blijft gaan.
De lieverd die aandacht voor de ander heeft.
De sfeermaker, ook na een nederlaag.
Allemaal uniek. Samen zoveel meer.

Ik hoop dat ik ze echt heb gezien. Op de juiste momenten heb gehoord.
Dat ze met plezier hebben samengewerkt aan het gezamenlijke doel.
En dat ze hebben ervaren wat echte verbinding daarin doet.

Want verschillen zijn geen drempel, maar een grote kracht.
En als je die weet te verbinden, dan heb je goud.